Via strand Ghana in naar de finishlijn!

Geplaatst op december 23, 2018 door ankeisleuk

Za 22 dec | Stage 57: Takoradi – Cape Coast (94 km)

Het uitzicht op de oceaan blijft prachtig. Het briesje van de middag verdwijnt helaas in de avond. Ik heb mijn tent helemaal open in de veronderstelling dat er geen muggen zijn. Een paar uur goed geslapen en daarna hopen op wat slaap. Het blijft zwemmen. Niet in de oceaan tien meter onder mij maar in je eigen zweet. De laatste nacht onder deze omstandigheden. Het ontbijt met uitzicht op de oceaan blijft indrukwekkend.

Vandaag laatste fietsdag. Om Takoradi uit te komen moeten we door redelijk druk verkeer. Daarna de hoofdweg met veel kleine plaatsjes en heel veel verkeer. Vooral de taxibusjes rijden je regelmatig klem. Het blijft een drukke weg en het veiligste is om op de vluchtstrook te rijden. Daar ligt veel troep van kapotte banden en regelmatig glas waardoor een kans op een lekke band groot is. Er zijn er dan ook een paar die met een lekke band aan de kant staan. Een groot aantal rijders stopt dan om te vragen of ze kunnen helpen maar een groot aantal rijdt door zonder iets te zeggen of vragen.

Iedereen rijdt vandaag in hetzelfde shirt dat we de avond tevoren als aandenken aan deze tocht hebben ontvangen. Maakt het wel moeilijker iedereen onmiddellijk te herkennen. De bedoeling is om na 80 km bij het strand te verzamelen en daar een groepsfoto te maken. Dat betekent dat de eersten op de laatsten moeten wachten. We maken daarom geen haast en bij een Shell station kunnen we ook nog onze fietsen laten wassen. Het is een mooi punt waar we verzamelen en wel bij Elmina Castle aan de oceaan. Het is er bloedheet en geen schaduw. Men heeft wel voor heerlijke hapjes en een koel drankje gezorgd. Nadat de groepsfoto is gemaakt is er nog een rit van 14 km die we in konvooi afleggen. Niet mijn favoriete manier van fietsen. Wel gezellig en oppassen voor degenen die voor je rijden. En altijd is er wel wat oponthoud door een lekke band of stoplicht. We komen aan bij een prachtig hotel waar er een feestelijke afsluiting is. Eerst gekoelde drankjes en later op de avond een diner waar aardige beelden worden vertoond van de hele tocht.

Vrijdag 21 dec | Stage 56: Beyin – Takoradi (109 km)

Hoewel de airconditioning in mijn kamer niet optimaal werkt is het meer dan voldoende om een goede nachtrust te hebben. Een lange rit staat vandaag niet op het programma. Wel zijn de laatste 35km na de lunch vervelend omdat de weg slecht is en er heel veel verkeer is. Behalve de eerste 20 kilometer is het vandaag verder geen interessante fietsdag. We rijden over een drukke verkeersweg en moeten gebruik malen van de vluchtstrook die vol rommel ligt. Al rond elf uur bij de lunch en ik besluit maar met de lunchtruck naar de kampeerplek te gaan omdat het fietsen hier bepaald niet interessant is. Ik had het beter niet kunnen doen want op de fiets was ik in dit drukke verkeer veel sneller geweest.

We kamperen bij een hotel en ik had gehoopt er een kamer met airconditioning te kunnen bemachtigen maar helaas is alles volgeboekt. Wel een fantastische plek aan de oceaan met lekker briesje. Voor het eerst kampeer ik ook op gras. De laatste keer kamperen op de mooiste plek. Voor de rest van de middag heerlijk relaxen met zicht op de oceaan.

Do 20 dec | Stage 55: Cocoue Lodge – Beyin (110 km)

In de ochtend eerst weer naar de overkant de Lagune over. De eerste boot is al om zes uur weg. Om half zeven vertrek ik met een bootje. Dat is vroeg genoeg, want we kunnen pas na zeven uur vertrekken. Eerst ontbijt van hotel aan de oever van Lagune. We kunnen niet te vroeg vertrekken omdat we vandaag weer ruim 20 km over het strand rijden en daar hebben we eb voor nodig. Dat is om 08.30. Eerst 15 km fietsen en dan worden we met 15 man tegelijk met een bootje de lagune overgezet. De fietsen gaan in andere boot. Vervolgens kunnen we aan de strandrit beginnen. Er is meteen voldoende hard zand om in redelijk tempo over het strand te rijden. Aanzienlijk betere omstandigheden dan de eerste keer toen we met onze fietsen over het strand reden. Iedereen vindt het “amazing”.

Na 15 km over het strand gaan we Ivoorkust uit en aan het strand is een klein hutje waar we een uitreisstempel ontvangen. Weer 5 km verderop moeten we in een hutje aan het strand een inreisstempel voor Ghana halen. Heel bijzonder en het verloopt heel soepel. Nooit eerder via het strand officieel de grens overgegaan. Ondertussen heeft een en ander wel wat tijd in beslag genomen en is de temperatuur ondanks de bewolking alweer naar de 35 graden opgelopen. De lunchtruck kon niet over het strand en moet ver omrijden zodat we ’s ochtends een lunchpakketje gemaakt hebben.

We rijden daarna over zandweg evenwijdig aan het strand verder. In de eerst wat grotere plaats meteen op jacht naar een nieuwe simkaart en nieuwe data. Die van Ivoorkust was al een dag verlopen en werkte niet meer. Ook nog ons geld van Ivoorkust omwisselen voor Ghanees geld. Met enig geduld blijkt het uiteindelijk allemaal te werken. Ook dat heeft nodige tijd in beslag genomen. En ondanks dat ik me had voorgenomen niet na twee uur te fietsen heb ik daar vandaag maar uitzondering op gemaakt. Prachtige afwisselende rit. We arriveren in hotel aan strand. Prachtig weer gelegen. Toch gekozen voor een kamer met airconditioning. De hitte is groot en de airco kan het maar moeilijk aan.

Wo 19 dec | Songo Park – Cocoue Lodge

Vandaag niet per fiets maar een verplaatsing per bus om langs Abidjan te komen. Een erg drukke plaats met veel snelwegen waar niet veilig is te fietsen. Alle fietsen worden in een vrachtwagen geladen en voor ons is een bus gearrangeerd. De te overbruggen afstand is 120 km waarvoor ruim drie uur zijn gepland. Voor twaalf uur arriveren we bij een prachtige lodge aan een lagune. Met een paar bootjes kun je naar de overkant 500 meter verderop en je komt op een prachtig strand met palmbomen aan de oceaan. Er is een restaurant en ik kan er zelfs een kamer krijgen. De meesten zetten hun tent hier op onder een van de palmbomen waar zelfs gras groeit. Een prachtige locatie om de dag verder door te brengen. De tda organisatie zorgt voor een maaltijd bij het restaurant aan het strand. Iedereen is zeer te spreken over deze locatie. Wel op tijd naar bed want morgen weer normale fietsdag.

Di 18 dec | Stage 54: Tiassale – Songo Park (120 km)

Ik heb mijn tent ergens opgezet waar de zon de hele dag heeft geschenen. Lekker warm plekje. Dat samen met de toch alle hoge temperatuur en de hoge luchtvochtigheid maakt er een broeikas van. Je hoeft niets te doen om je in het zweet te werken. Na twaalf uur iets koeler. Het blijft tropisch en ik blijk niet de enige die dat zo heeft ervaren. In de ochtend redelijk afgekoeld maar vochtig. Ik blijk mijn fietshandschoenen kwijt te zijn geraakt bij de tentverhuizing van dag tevoren. Dat maakt het schakelen heel moeilijk. Mijn hoesje van mijn zonnebril biedt uitkomst.

We rijden eerst 15 km een meer regionale weg en daarna 80 km snelweg over de vluchtstrook. Niet bepaald interessant en bovendien hinderlijk veel verkeer. Het schiet wel op. Na in totaal 95 km volgt er 10 kilometer heel slechte weg. Ik dacht dat het gravel zou zijn, maar ik kwam bedrogen uit. Ik reed op mijn smalle banden en na één kilometer al een lekke band. Na deze vervangen te hebben ook tweede band lek. Een gat in de buitenband was de oorzaak en ik had geen spullen bij me om dat te repareren. Een van de tda auto’s kwam gelukkig voorbij en heb mijn fiets maar ingeladen. Op de dunne banden was het toch al gevaarlijk en moeizaam om op die weg te rijden. Rond een uur bij het hotel aan een lagune. Prachtig gelegen. Ik kon er nog een kamer bemachtigen. Heel blij met de airco want ondanks een lekker briesje is het weer tropisch warm. Hopelijk een betere nachtrust. In de middag zou de tda fietsen doneren. De fietsen stonden mooi klaar maar er kwam niemand om ze in ontvangst te nemen. Waar dat aan lag is mij nog niet duidelijk geworden.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Eindelijk weer asfalt…

Geplaatst op december 18, 2018 door ankeisleuk

Ma 17 dec | Stage 53 Yamoussoukro – Tiassale (137 km)

In de ochtend eerst van hotel naar de tda locatie zien te komen. Het is nog geen 2 km maar om zes uur rijden er nog niet veel taxi’s. Met behulp van de nachtportier van het hotel lukt het toch.

Vandaag een redelijke afstand. Eerst Yamassoukro uit en dan rijden we veelal over de vluchtstrook van een vierbaansweg. Het voordeel is dat de beklimmingen en afdalingen heel regelmatig zijn. Perfect asfalt en de eerste twee uur rond de 20 graden. In de eerste paar uur van de ochtend vaak bewolking. Daarna als de zon komt stijgt de temperatuur snel door en ook vandaag is het na twaalf uur weer meer dan 35 graden. Op zichzelf fietsen we een behoorlijk tempo zodat we al iets over enen op de kampeerplek bij een rivier arriveren. Dus niet te veel uren na twaalf uur in de middag.

In de rivier een wasbeurt genomen. We zitten vlak bij een brug en ik denk op een mooi plekje onder de bomen mijn tent te kunnen opzetten. Plotseling komt van het talud van de brug een enorme waterstroom naar beneden. Nadat ik de helling op handen en voeten was opgeklommen zag ik dat een enorme waterleiding buis was gesprongen waaruit het water met grote kracht uitspookt. Eenieder die over de weg verder wilde kreeg een enorme douche. Ik kwam net uit de rivier en ben er ook maar even in gaan staan. De waterstroom kwam ook de helling af waar mijn tent stond. Zelf dacht ik dat het water er wel langs zou stromen maar een paar bezorgde mederijders hadden heel attent mijn tent afgebroken en een paar meter verderop in veiligheid gebracht. Aan mij de taak om het hele zaakje voor de tweede keer op te zetten en te organiseren. Het was maar goed dat ik al op tijd op kampeerplek was gearriveerd.

Jacqueline probeert op een fiets met bananen van een bananenverkoper te rijden maar valt er met de bananen en al vanaf

Wel een schadevergoeding gegeven

Slapend op een motor kun je ook bananen proberen te verkopen

Onderweg

Probeer die maar eens in te halen

Zo 16 dec | Rustdag in Yamassoukro

Het hotel is prima maar je kunt er je was niet laten doen. Dus zelf maar meteen aan de slag waarbij mijn opvouwbaar ortlieb emmertje me goed van pas komt. Vooral fietskleding heeft een wasbeurt nodig. Op een binnenplaatsje van het hotel kan ik wel de waslijnen gebruiken en daar kan ik ook mijn tent drogen.

Aan eind van de ochtend een bezoek gebracht aan de basiliek waar een mis aan de gang is. Het is een enorme grote basiliek die naar het voorbeeld van de St Pieter is gebouwd in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Een deel van de Franse preek meegekregen en ondertussen de prachtige gebrandschilderde ramen bewonderd. Daarna de lunch gebruikt op de 14e verdieping van het Presidents Hotel. Verschillende rijders hebben daar een kamer geboekt maar dat kon maar voor een nacht en ze moeten op zoek naar ander hotel of tent opzetten op de tda locatie. Prachtig uitzicht vanaf 14e verdieping met zicht op een golfbaan. Met taxi terug naar eigen hotel. Het bijzondere van Yamassoukro is dat het enorm brede wegen heeft met heel veel gaten in de weg. Iedereen slalomt over de weg. De taxi die ons naar de basiliek bracht reed een gat in en kreeg lekke band. Geen reden om te stoppen we werden gewoon naar de basiliek gebracht.

De basiliek

Prachtige ramen

Za 15 dec | Stage 52: Bush Camp – Yamassoukro (97 km)

Mijn tent staat vlakbij het huisje van een familie die naast mijn tent eerst hun maaltijd gaan gebruiken. Dat duurt even en hoewel men zegt dat Afrikaanse baby’s niet huilen heb ik nu toch anders meegemaakt. Tegen elf uur wordt ik wakker van een kerkdienst die een paar honderd meter verderop wordt gehouden. Als ik me goed herinner is dat vaker op vrijdagavond. De luidsprekers doen het heel goed en heel lang. Uiteindelijk na twaalf uur toch wat geslapen. In de ochtend is het erg vochtig en het lijkt het zelfs te miezeren.

Vandaag op weg naar Yamassoukro waar de president is gezeteld. De weg er naar toe is asfalt met weer heel veel grote gaten en ontbrekende stukken asfalt. Dit keer redelijk doorgefietst en het blijft bewolkt en koel, de temperatuur loopt niet veel verder op dan 23 graden. Een verademing. Rond twaalf uur al op de plek waar we kamperen. We hebben er onze laatste rustdag en een hotel lijkt me geen overbodige luxe maar voor een kamer kan ik niet terecht op kampeerplek. Dan maar een taxi naar hotel in de buurt. Aanvankelijk was er geen kamer beschikbaar. Gelukkig komt het toch goed. Je kunt van tevoren reserveren en dan blijkt er toch geen kamer te zijn maat het kan ook omgekeerd. Dat is Afrika. Als je er zelf bent is altijd meer mogelijk.

Het hotel is prima. Alles functioneert. Warm water, airco en licht. De beste douche in twee maanden hier gehad.
In het hotel is een redelijke maaltijd te krijgen maar heel beperkte keuze. We zitten met een aantal andere rijders in dit hotel en met vijfen een Italiaans restaurant gevonden. In twee maanden niet zo’n goede maaltijd gehad. Vlotte bediening en goede wijn.
Het is wel vreemd hier in de tropen de voorbereidingen voor Kerstmis mee te maken. Dat gevoel zal bij mij pas komen als ik 24 december terug kom.

Vr 14 dec | Stage 51: Soccerfieldcamp – Bush Camp (146 km)

In de avond blijft het een tijdje regenen. Rond 11 uur hoor ik veel geschreeuw maar uiteindelijk houdt het op. De duivels moesten geloof ik uitgedreven worden.

Een lange rit vandaag en niet bepaald vlak. Het asfalt houdt er ook steeds vaker mee op. Neem de tijd om wat foto’s te maken en een pauze voor een cola. Na 75 km lunch en als we die als een van de laatsten hebben gebruikt besluiten we de lunchtruck maar te nemen om op de campsite te komen. We hebben zeker anders nog vier uur nodig om naar de kampeerplek te fietsen en vier uren na twaalf uur in de middag fietsen doe ik niet meer in de hitte. Anderzijds schiet het met de lunchtruck ook niet op. Eerst moeten er boodschappen worden gedaan. Dat neemt bijna twee uur in beslag en het rijden naar de kampeerplek ook zodat het al bijna vier uur is als we in een heel kleine dorpsgemeenschap komen waar we mogen kamperen, zelfs op de begraafplaats. Er woont een grote familie van zo’n honderd personen en de kippen, geitjes en kleine varkens lopen vrij rond. We worden uitgenodigd om onze tenten bij een van de huisjes neer te zetten. Betekent wel constant aandacht van vader, moeder, kindje van vijf jaar en een baby. Ze hebben een iets ander dag/nachtritme dan ik ondertussen gewend ben. Ik krijg zelfs ook nog eten aangeboden.

Do 13 dec | Stage 50: Man – Soccerfield (110 km)

Een hotel in Ivoorkust is geen garantie dat alle voorzieningen werken. In de ochtend nog steeds geen water. Ik had de avond tevoren al een emmertje water uit het zwembad geput en dat is wel handig als je het toilet wilt gebruiken. In de nacht is er behoorlijk wat regen gevallen. In de ochtend begint het droog te worden. Bij de receptie nog net wat was meegekregen die zoek was geraakt. Het is nog te vroeg voor een ontbijt in het hotel zodat we het gebruikelijke ontbijt met pap kunnen nuttigen. Het staat allemaal klaar en je hoeft nergens op te wachten. Eerst nog ridersmeeting met overzicht voor komende drie dagen en dan alweer rustdag in Yamassoukro dat de hoofdstad van Ivoorkust blijkt te zijn.

We gaan eerst door Man heen waar het al behoorlijk druk is. De weg is wel geasfalteerd maar er zitten heel veel diepe gaten in de weg. Daardoor ben je af en toe sneller dan het vrachtverkeer dat redelijk intensief is. Vooral als er bussen voorbijkomen is het oppassen en is het maken dat je aan de kant komt.

Na 65 km lunch en daar horen we dat een van de rijders in een diep gat is gereden en is gevallen waarbij zijn sleutelbeen is gebroken. Heel vervelend voor betrokkenen en heel veel extra werk voor de tda organisatie. Eerst terug naar Man en van daaruit met vliegtuig naar Abidjan om daar waarschijnlijk geopereerd te worden. Uiteraard begeleiden 2 mensen van de staf de gevallen riider.

De ochtend is na de regen lekker fris. Na 09.00 uur komt de dertig graden in zicht en na twaalf uur moeten we het met meer dan 35 graden doen. Af en toe schaduw door de bewolking. Rond 13.00 uur op kampeerplek, een voetbalveld. De uren na twaalf ur kwalificeer ik meestal als tropenuren die dubbel tellen. Je moet er eigenlijk niet meer dan twee van willen maken op een dag. Aan het eind van de middag begint het te regenen. Prima voor de temperatuur en mijn tent kan er gelukkig goed tegen.

Wo 12 dec | Rustdag Man

Om het ritme vast te houden op tijd naar bed en dat is uiterlijk 21.00 uur en op tijd op en dat is half zeven. Rond half acht heb ik in Man een ontbijt bij elkaar gescharreld en meteen wat boodschappen gedaan. De volgende rustdag is al over 4 dagen dus geen grote voorraad nodig. Bij Orange geprobeerd te achterhalen hoelang ik nog data kan gebruiken maar we zitten bij Orange Money. Je kunt een krediet op je telefoon kopen en daarmee betalen bij diverse winkels. Voorlopig kan ik mijn telefoon nog gebruiken.

Bij de bank genoeg contant geld kunnen pinnen zodat ik mijn reserve aan euro’s en dollars niet hoef aan te spreken. Die is namelijk niet meer zo groot. Met een credit kaart betalen kan maar af en toe. Het hotel is prima maar het water is geen vanzelfsprekendheid en de elektriciteit valt ook regelmatig uit. De komende dagen weer fietsen we weer over asfalt. Reden om mijn smalle banden weer op mijn fiets te monteren. Het eten dat je in het hotel kunt bestellen is prima. Je moet wel met meer dan anderhalf uur wachttijd rekening houden. In de avond hoor ik op mijn kamer een vreemd geluid. Het blijkt te regenen. In anderhalve maand niet meer meegemaakt.

Hotel in Man

Zicht op Man vanaf hotel

Straten van Man

Weverij onder bomen naast hotel

Wever

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Extra rustdag en eerste dagen in Ivoorkust

Geplaatst op december 12, 2018 door ankeisleuk

Di 11 dec | Stage 49: Bush Camp – Man (92 km)

Een kort ritje en dan een rustdag. Het blijft gevaarlijk zo te denken. De eerste 15 km nog “dirt” en daarna moet het asfalt worden. Het blijkt mee te vallen en na 15km in het stadje Danone proberen een lokale simkaart te krijgen en wat data te kopen. De simkaart vervangen is niet moeilijk maar het opladen met data neemt meer dan half uur in beslag. Daarna over een weg waar nog heel wat stukken asfalt ontbreken. Na 40 km tijd voor een pauze en na 60 km al lunch. We zijn een van de laatsten. Een groot aantal heeft of de lunchtruck of de dinnertruck genomen om snel bij hotel te zijn om een kamer te boeken. Ikzelf heb via booking.com een kamer gereserveerd maar dat is geen garantie dat ze die gereserveerd houden als er een tda invasie komt. Heb wel een van de vroege vertrekkers gevraagd dat in de gaten te houden. Als ik rond een uur aankom krijg ik mooie kamer ter beschikking waar airco werkt, er stroom is en warm water. In Ivoorkust lijkt levensstandaard toch iets hoger dan in Guinea.

Ma 10 dec | Stage 48: Nzerekore – Bush Camp (117 km)

Een dag waartegen ik van tevoren een beetje opgekeken heb. Van de 117 km zijn er 74 niet over asfalt. Bovendien moeten we 1300 meters in totaal klimmen. Ik begin er met frisse moed aan. Dat mag ook wel als je 2 dagen niet gefietst hebt. De eerste 42 kilometer zijn geasfalteerd. Eerst dwars door Nzerekore waar het om zeven uur in de ochtend al behoorlijk druk is. Daarna gaat het op en af. We zien hier auto’s passeren die zo volgepakt zijn dat je bang bent dat de hele lading eraf valt. Bovendien zit iemand er nog bovenop of hangt er ergens achteraan. Levensgevaarlijk. Ook de taxi die we 2 dagen geleden hadden bleek de eerste 5 km ook nog twee personen op het dak te vervoeren. Ik merkte het pas toen de taxi even stopte en er twee van het dak sprongen.

Na 40 kilometer komen we door Lola waar het een drukte van belang is (er is markt) en waar het een kunst is om om met je fiets doorheen te komen. Motoren, auto’s en kruiwagens blokkeren je weg constant. Lukt uiteindelijk toch. Daarna begint het onverharde gedeelte. In het begin valt het erg mee. Een nieuwe brede grindweg die uiteindelijk geasfalteerd moet worden maakt dat je met redelijk tempo verder kunt. De weg is nog in aanleg en regelmatig omleidingen. Na 65 kilometer lunch in prachtig bamboebos.

Na de lunch is het gedaan met de grindweg. Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe weg maar de oude weg met veel korte steile klimmetjes van meer dan 10% stijging vraagt extra energie. Zeker nu het rond de 35 graden is geworden. Alleen de eerste 2 uren waren lekker koel onder de 20 graden.Het vrachtverkeer dat aan de nieuwe weg werkt geeft zoveel stof dat je even niets meer ziet en geen adem krijgt.

Na 80 km afscheidsstempel van Guinea halen en een kilometer verderop Ivoorkust binnen zien te komen. Hele kleine grensovergang waar ze zich een ongeluk schrikken als zoveel mensen tegelijk de grens overkomen. Toch gaat het redelijk snel. Daarna nog ruim 35 moeilijke kilometers. Ook hier wordt aan de weg gewerkt. De laatste kilometers is een kwestie van aftellen. Rond half vier binnen en dat betekent ruim acht uur onderweg. De dinnertruck met alle bagage is overigens maar net voor ons binnengekomen. De kampeerplek is een plek die gebruikt is of wordt voor de aanleg van de weg. Er is ruimte en een beetje schaduw.

Zo 9 dec | Stage 47: Soccerfieldcamp – Nzerekore (50 km)

Deze rit heb ik dus zelf al gisteren per taxi afgelegd. Er zijn vier personen die in het hotel ontbijten. Heel eenvoudig maar wel met een omelet. Al om negen uur arriveren de eerste rijders. De lunch truck serveert de lunch bij het hotel. Het hele kampement is achter het balkon van mijn appartement. Heel gezellig en alles heel dichtbij. We kunnen weer gebruik maken van de faciliteiten van de tda organisatie en die zijn beter en sneller dan die van het hotel.

Voor de rest van de dag gebruikelijke activiteiten zoals wassen (door hotel), geld halen, fietsonderhoud en wat drankjes halen. Voor het geld pinnen met motortaxi naar een bank waar de maximale opname weer 400.000.00 Guinee franc is ofwel 40 euro. Mijn been althans een van de wondjes vraagt doktersaandacht en het advies is een antibiotische crème te gebruiken. Moet ik wel zelf proberen ergens te bemachtigen. Wederom met motortaxi terug naar centrum Nzerekore naar een apotheek. De enige winkel met moderne uitstraling en schone en hygiënische omstandigheden. Men kan mij onmiddellijk de gevraagde crème leveren. Hopelijk helpt het ook nog. Aangezien iedereen heel vroeg op de kampeerplek was zou je bijna denken dat het voor iedereen een rustdag is. Het blijft een normale fietsdag met soep in de middag en om zes uur diner. De ridersmeeting kan ik vanaf mijn balkonnetje volgen. Heel speciaal.

Za 8 dec | Stage 46: Rover Camp – Soccer field Camp (117 km)

Nadat de bagage gisteren was aangekomen konden we ons tentje proberen ergens op te zetten op een veld waar men ons dacht te helpen door het veldje plat te branden. Maar op zo’n geblakerde plek sta je niet fijn met een tentje. Aan de rand van het veldje met een schop geprobeerd de dorens en takken te verwijderen maar dat lukt maar half. Ik sta vlak bij een niet onmiddellijk zichtbaar groot rond gat van wel een meter breed dat zeker meer dan 10 meter diep is. Voor in de nacht erg gevaarlijk en zekerheidshalve markeer ik het maar door er een emmer voor te zetten. In de nacht struikelt een enkeling over een van mijn scheerlijnen . Ik blijk op een paadje te staan richting bushtoilet. Al in de avond koelt het goed af en alles wordt nat. In de ochtend een natte buiten en binnentent inpakken. Ik heb besloten samen met twee anderen een dag met de dinnertruck mee te gaan en dan een taxi te nemen naar Nzerekore waar een hotel is zodat ik een extra rustdag heb. Ik kan dan mijn natte spullen drogen. Ik heb nu in de ochtend alle tijd en het duurt even voor het kampement is opgebroken en alles weer is ingeladen en de fietsen op de truck zijn bevestigd. Er zijn in totaal 8 personen die meegaan in de truck. Daarvan zijn er zes die zich ziek voelen en niet kunnen fietsen. Het is toch al twaalf uur alvorens we onze volgende kampeerplek bereiken. Een veldje dat ze hier een voetbalveld noemen.

Voor mij nu zaak met mijn bagage in Nzerekore zien te komen. Zodra de dinnertruck ergens arriveert om kampement te maken dan stroomt de plaatselijke bevolking toe en zijn er altijd mensen die je verder kunnen helpen. Zo ook nu. Een taxi is hier niet. Wel een motortaxi. Er worden er drie gebeld. Een van hen neemt mijn zware tas voor zich op zijn stuur en ze brengen ons een paar kilometer verderop naar een plaatsje waar wel een taxi beschikbaar is. Van daaruit met zijn drieën verder naar Hotel Mont Nimba in Nzerekore. Via mijn Google Maps moet ik de taxichauffeur wel aanwijzingen geven waar hij precies moet zijn.

Het hotel heeft prachtige kamers en er is veel ruimte, maar in Guinee blijft het behelpen met voorzieningen. Alleen stroom van 19.00 uur tot 02.00 uur. Geen WiFi en geen warm water. Maar de omgeving is schitterend. Het hotel heeft een restaurant waar het de nodige tijd duurt voor iets klaar is. Voor bier of wijn moeten we terug naar een winkel in centrum. Het is een plaats van meer dan 100.000 inwoners met krankzinnig veel taximotoren. Eerst met motortaxi terug. Als ik om witte wijn vraag komt de baas na een half uur terug van zijn huis en laat triomfantelijk de witte wijn zien. Het is een fles champagne. Ook lekker. De frites met wat vlees laat in het hotelrestaurant lang op zich wachten terwijl we de enige drie gasten zijn, of misschien wel omdat we de enige drie gasten zij.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Zeven dagen in de bush

Geplaatst op december 8, 2018 door ankeisleuk

Vr 7 dec| Stage 45: Border Camp – River Camp (84 km)

We gaan vandaag vrolijk door met het berijden van moeilijke wegen. Niet alleen voor fietsers maar nog moeilijker voor de lunchtruck die zo vroeg mogelijk is weggegaan. Al na 10 km halen we de lunchtruck in terwijl we bij de late starters horen. De lunch is na 40 km. Veel rijders zijn dat punt al gepasseerd als de lunchtruck nog moet arriveren. Voor mij is het een wonder hoe die door deze onbegaanbare weg is gekomen. Na 25 km is er een paar km asfalt maar daarna is het een weg waar ooit asfalt moet hebben gelegen. Je rolt van de ene steen op de andere. Ik dacht vering te hebben maar voel er weinig van.

Op km 40 kom ik gelijk met de lunchtruck aan die er meer dan 4 uur over gedaan heeft. Er is maar een klein groepje dat de lunch gebruikt. De rest is al door. Het is 12 uur geworden en na een paar mistige en koele uren in het begin is de zon weer volop aanwezig. Zestig kilometer onbegaanbare wegen eist zijn tol zeker op het eind als het ruim dertig graden is. Bijna zeven uur op de fiets voor zo’n kort ritje. Als we bij de kampeerplaats aan een rivier aankomen moet de tijdelijke bagagetruck die dezelfde weg heeft afgelegd nog aankomen. Iedereen wacht er op om zijn tentje op te kunnen zetten.

Do 6 dec | Stage 44: Kailahun – Border Camp (45 km)

Vandaag de kortste etappe van deze tour maar met veel logistieke problemen. De dinnertruck kan via de door ons te volgen route niet de grensrivier tussen Sierra Leone en Guinea over. De dinnertruck moet via Liberia omrijden. Wat daar gebeurt weet je nooit en om te voorkomen dat die in Liberia met alle bagage blijft steken heeft men een lokale vrachtwagen ingehuurd die de bagage vervoert. We hebben maar 40 km te gaan maar wel over een weg die alleen in het droge seizoen is te begaan. Bovendien in die 40 km ook nog 900 hoogtemeters overwinnen en dat is nog een hele inspanning. De leiding heeft ons op het hart gedrukt voorzichtig te zijn want medische hulp kan lang uitblijven. Ga lopen bij de moeilijke stukken is het advies. Omhoog doe ik dat wel bij stukken met meer dan 15% stijging. Mede omdat mijn maag een beetje van streek is en ik het rustig aan wil doen. Omlaag lukt het me wel om zonder af te stappen beneden te komen.

Voor de 41 kilometer tot de grens hebben we toch bijna 4 uur nodig. Bij de grens die aan hetzelfde onverharde pad is moeten we stempel halen om Sierra Leone uit te mogen. Dan naar De rivier waar een ferry is die aan een kabel met de hand door aantal mannen wordt overgeboomd. Als fietsers gaan we met 6 a 7 personen in een kleiner bootje die ook met de hand worden bediend. Eerst stroomopwaarts om daarna stroomafwaarts op goede plek aan de overkant uit te komen. Daarna weer formaliteiten om Guinea voor de tweede keer binnen te komen. We kamperen in een dorp waar een groot terrein is met allerlei gebouwen in de schaduw waarvan ik mijn tent opzet. Omdat de dinnertruck er niet is en de andere auto’s vrij laat zijn wordt het al donker voor er een maaltijd is.

Woensdag 5 dec | Stage 43: Kenema- Kailiahun (112km)

Al vroeg op en wel om vijf uur. Ik zit in hotel dat 400 meter verwijderd is van het hotel waar de tda zit. De hoteleigenaar brengt om zes uur met zijn auto onze tassen weg. Zelf lopen we wel. Op tijd ontbijt en eerst ridersmeeting. De komende zeven dagen geen rustdag en veel moeilijke off road. Mentaal heb ik me er op voorbereid.
Zoals gebruikelijk is het tot de lunch prima fietsweer. Goede weg en geen verkeer behalve veel motorrijders. De laatste 25 km zijnonverhard en met veel obstakels en uithollingen en niet te vergeten steile klimmetjes en afdalinkjes. Ik doe het rustig aan. Een keer bijna weggeslipt maar niet gevallen. Het laatste uur is door de hitte heel pittig.

Om mijn benen tegen de zon te beschermen heb ik zwarte beenstukken aangedaan. Een aantal wondjes zijn gaan ontsteken. Het valt erg mee de beenstukken te dragen en hopelijk krijg ik het zo weer onder controle. Het ziet er veel beter uit dan na een dag zon. Net voor de grootste warmte al op kampeerplek. De hele plaatselijke bevolking is uitgelopen. Er is een boom met schaduw en daar wil iedereen zijn tentje opzetten. Vlakbij is een schooltje en daar mogen we onder een afdak in de schaduw staan. Zolang als het duurt. Als de zon lager staat krijgt mijn tentje het toch heel warm. Als de zon onder is wordt er vlakbij mijn tent met de drumband geoefend. Daarna geven ze voor ons een concert. We hebben twee bewapende bewakers bij ons en aanvankelijk wilden ze ons weg hebben bij het schooltje. Na wat overleg mochten we toch blijven staan. In de middag voel ik me niet geweldig maar na een uur onder een boom in de schaduw te hebben gelegen gaat het weer.

Di 4 dece |Rustdag in Kenema

In Dakar drie rustdagen gehad, in Freetown twee en nu moeten we het met een rustdag doen. Snel bij de bank wat geld tappen. 400.000.00 Leones en dat is het maximum wat ik krijg. Oftewel 40 euro. Er zijn alleen briefjes van 5000 en 10.000 dus je hebt telkens een dik pak bankpapier bij terwijl het weinig waard is. Er zijn 2 supermarkten, en daar wat voorraad bijgevuld. De fiets dit keer laten wassen voor omgerekend een euro en geprobeerd mijn tent te drogen en weer in elkaar te zetten. Volgende dag zal blijken dat dit niet helemaal gelukt is. De airco op mijn kamer geeft heerlijke verkoeling maar ik wil er niet teveel aan wennen. De rest van de dag weer zorgen dat alles in het goede tasje zit. Op tijd naar bed en het slapen in airco omstandigheden is een luxe .

Ma 3 dec | Stage 42: Tiwai Island – Kenema (83 km)

De beslissing om alleen binnentent op te zetten was in principe niet verkeerd. Door wat meer afkoeling prima geslapen. De hoge luchtvochtigheid en de afkoeling maken dat mijn tentje zowel aan binnenkant als buitenkant helemaal nat zijn. Als je wat aan de tent schudt krijg je een kleine douche. Onder deze omstandigheden niet voor herhaling vatbaar.

Ik heb alle tijd want het zogeheten moederschip (de dinner truck) vertrekt als laatste en voordat er vertrokken wordt moet er heel wat opgeruimd worden. Van iedereen wordt verwacht dat ie daarbij meehelpt. Tegen acht uur zijn we weg en de eerste 18 km is dezelfde onverharde weg als gisteren en dan gaat het met zo’n grote truck niet snel.. Daarna weer bijna de hele weg terug van gisteren en dan nog eens een lang stuk naar Kenema. We rijden een andere weg dan de fietsers die 60 km off road hebben maar daarna wel na 83 km in Kenema arriveren. We leggen de dubbele afstand af en zijn om een uur tegelijk met de snellere rijders in Kenema. Een hele tour voor de truck om er te komen vooral ook door laaghangende kabels
over de weg.

Ik logeer in hotel 400 meter verderop en probeer bij de poortbewaker een tuk tuk of taxi te regelen. Hij heeft er wel een oplossing voor en draagt mijn beide tassen (samen meer dan 45 kilo) op zijn hoofd 400 meter verderop naar mijn hotel.
Het hotel waar ik verblijf heeft net wat meer faciliteiten. Kenema ga ik morgen verder verkennen. Tweede of derde stad van Sierra Leone maar met meer zandwegen en opgebroken wegen dan asfaltwegen. Elk moment kun je er door een motor omver worden gereden. Hoe meer motoren hoe beroerder de wegen.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Heet en hoge luchtvochtigheid

Geplaatst op december 3, 2018 door ankeisleuk

Zo 2 dec: Stage 41 | River Camp – Tiwai Island (110 km)

Geen idee gehad dat het vandaag zondag is. De notie voor de dagen van de week verlies je op zo’n tocht helemaal. Weer vroeg weg en de zon schijnt al vroeg ook al is er wel wat mist te bekennen. De kunst is om in de eerste paar uur als het relatief nog koel is, wel door te rijden maar niet teveel energie te gebruiken. Die heb je in de middag het hardst nodig als de hitte op zijn hoogtepunt is. Mijn Garmin blijkt niet te functioneren omdat naar later blijkt ik deze niet goed heb opgeladen. Dit maakt me wel afhankelijk van anderen. De weg is redelijk ook al zij er wat reconstructie werkzaamheden. Weinig autoverkeer wel veel motoren die blijven vinden dat ze helemaal rechts moeten rijden ondanks dat er verder geen verkeer op de weg is te bekennen. Als we iets na elf uur bij de lunch vertrekken nog maar 40 km te gaan. De volgende 25km over prachtig nieuwe weg zonder verkeer. Af en toe een wolk voor de zon en dat geeft heerlijke verkoeling. Dan nog maar 15 km. Die blijken over moeilijk begaanbare zogeheten dirt road te gaan met veel losse gravel en heel steile klimmetjes en afdalinkjes. Mijn banden zijn wat te hard opgepomt en in de gravel wil dat nog wel een een slipper geven. De zon helpt ook mee om ons afgemat om twee uur op kampeerplaats bij een klein dorpje te laten arriveren.

De kampeerplek heeft bijna geen schaduw en voorzover die er is van die ene boom zijn die al ingenomen door snelst gearriveerden die maar een halve dag hebben gefietst.
We zijn hiernaar toegegaan omdat er een eiland is waar wild is te zien. De helft maakt om vier uur nog een excursie en ze blijken een paar apen in de verte te hebben gezien en komen zo laat terug dat eten is verlaat en daarna nog ridersmeeting moet worden gehouden. Ik heb lang gewacht met opzetten tent om zo’n niet teveel kans te geven mijn tent in bakoven om te zetten. Uiteindelijk komt er wat bewolking en ik besluit alleen mijn binnentent op te zetten in de hoop dat het in de nacht droog blijft. Anders heb ik een probleem. Moet dan binnentent afbreken en in buitentent knopen en alles met elkaar weer opzetten. Op hoop van zegen. Maar niet van boven.

Morgen gaan we de eerste 15 km weer dezelfde weg terug en hebben relatief korte etappe van 83 km. Ik besluit maar eens een dagje over te slaan en de truck te nemen. Hopelijk kunnen de wondjes op mijn benen, veroorzaakt door de zogeheten actinica porokeratose, (hetgeen ik sinds de Silkroute van 2 jaar geleden weet) genezen. Daardoor rustdag extra en kan ik me voorbereiden op volgende deel wanneer we zeven dagen fietsen alvorens weer rustdag te hebben. Toen bij de ridersmeeting gevraagd werd wie de volgende dag met de dinnertruck mee ging en ik mijn vinger opstak vielen bij een aantal mensen de mond open van verbazing. Het is voor mij overigens gemakkelijker te fietsen dan te besluiten een dag over te slaan. Hopelijk toch verstandige beslissing. Ondertussen hebben al een aantal mensen de tour verlaten omdat de hitte hen te zwaar viel. Daardoor weer oudste deelnemer.

Za 1 dec | Stage 40: Makiteh – River Camp (130 km)

We beginnen de dag met bewolking en wat mist. De temperatuur stijgt dan wat minder snel. De luchtvochtigheid is er niet minder om. Niets droogt. Mijn fietsshirt is nog nat maar dat wordt het anders ook wel heel snel als ik het aan heb. Hoe vroeger je kunt vertrekken hoe minder last je hebt van de hitte na de middag. Mooi asfalt en weinig verkeer. Soms zijn er motorrijders die vinden dat je helemaal rechts moet rijden en ook al hebben ze de hele weg voor zichzelf soms scheren ze rakelings langs ons heen. Opvallend is dat je langs de weg regelmatig autowrakken tegenkomt die nooit worden afgevoerd en ter plekke grotendeels worden gesloopt. We komen door heel wat dorpjes en telkens worden we uitbundig nageroepen of begroet met ” Hi Porto” hetgeen zoveel betekent als blanke. Oorspronkelijk iemand uit Portugal. Vooral de kinderen laten zich uitdrukkelijk horen. Hele kleintjes die alleen maar Papa en Mama kunnen zeggen kunnen dat ook schreeuwen. We maken dat nu al een paar dagen mee en ik probeer vriendelijk te blijven zwaaien. Naarmate de dag vordert krijg ik er wel genoeg van.
De ochtend blijft redelijk bewolkt en een enkele keer schaduw van een boom. Het blijft op en af gaan. Na ruim drie uur 70 km afgelegd en na de lunch nog eens drie uur fietsen waarvan de laatste 30 weer in een temperatuur van boven 35 graden. Om twee uur komen we op kampeerplek aan bij een rivier waar veel schaduw is. In rivier lekker afgekoeld .

 

Vr 30 nov | Stage 39: Freetown – Bush Camp (120 km)

Laat ik beginnen te vertellen dat ik afgelopen zondag even overwogen heb in Freetown mijn reis te beëindigen. Oorspronkelijk was ik ook van plan deze tocht tot Freetown te maken maar omdat ik in april van dit jaar alleen maar voor de hele tocht kon inschrijven heb ik dat gedaan met idee toch in Freetown terug te keren. Later begon het toch te kriebelen om hele tocht te doen en dat was ook reden voor Marjet naar Dakar te komen. Mijn ticket vanuit Accra is een open ticket en ik had de mogelijkheid om woensdagavond vanuit Freetown terug te keren. De hitte was de belangrijkste reden. Na een nachtje slapen toch besloten me daardoor niet te laten weerhouden. Je moet het accepteren dat je zwetend in je tentje ligt en moeilijk slaapt. Op de fiets is het een kwestie van veel drinken en paar tempootjes lager. Vandaag dus weer gestart. 25 graden in de ochtend, om negen uur 30 graden en een uur later op de fiets hoog in de dertig. Het is met name de hoge luchtvochtigheid die maakt dat je bij het ontbijt in een nat shirt zit. We rijden eerst nu de andere kant Freetown uit. Niet zo hectisch als op heenweg, maar na 14 km langs de kust rijden we nog steeds in Freetown. Na 22 km houdt de asfaltweg op en moeten we 8 kilometer een heel beroerde onverharde weg volgen. Af en toe stap ik maar af om niet tussen de gaten en keien ten val te komen.

Na 30 km weer asfalt. Die weg gaat over goed asfalt maar wel veel gevaarlijk druk verkeer. Alles in een lagere versnelling en de tijd nemen voor de lunch. Er zijn acht nieuwe rijders bijgekomen en een aantal denkt dat het een race is, zoals ik ook wel eens gedacht heb. Niet meer in deze hitte. Voor drie uur op de kampeerplek met een heel grote boom waar de schaduwplekken al zijn ingenomen door de tenten van degenen die veel eerder zijn binnengekomen. Het terrein is afgezet met linten zodat lokale bevolking weet dat men daar buiten moet blijven. Door wat gebiedsuitbreiding toch nog schaduwplekje voor mijn tent. De hitte lijkt mee te vallen en als de zon onder is denk je dat de hitte over is. Maar dan begint de plakkerigheid pas. Alles went.

Nog even terugkomend op foto van gisteren van onze mecanicien achter op de motor. Dat had met mij te maken. Mijn hydraulische Magura achterrem was geen druk meer in te krijgen. Kees, een van de Nederlanders die de tocht in Freetown beëindigde had dezelfde remmen en die kon ik van hem overnemen. Hij ging echter rechtstreeks naar het vliegveld waar we langs kwamen voordat we de ferry namen. Douglas onze mecanicien ging met hem mee naar het vliegveld om daar diens remmen te monteren. Omdat het daardoor voor hem als sweep wat later was geworden nam hij een motor als taxi met zijn fiets op de nek. Inmiddels zijn de remmen op mijn fiets gemonteerd en heb ik weer goed functionerende remmen.

Wo 28 nov en Do 29 Nov | Twee rustdagen in Freetown

Het hotelcomplex waar we logeren heet Family Kingdom en heeft allerlei soorten voorzieningen waaronder een grote speeltuin en zwembad. Er zijn allerlei soorten kamers te huur. Van basic tot heel luxe. Degenen die kamperen doen dat in grote overdekte hal die als conferentiezaal kan dienen. De kamers hebben airco en dat is hier even verwennerij.

In de ochtend eerst wat boodschappen gedaan en geluncht op een mooie plek aan de oceaan. Je moet hier niet te ver willen lopen want dan ben je drijfnat. Zo kwam ik ook in het restaurant aan en gelukkig had men op het toilet een handendroger waarin ik in 10 minuten mijn overhemd droog kon krijgen.

’s Avonds was er in de ontbijtzaal van het hotel een lezing van de Britse ambassadeur die hier in de jaren negentig de burgeroorlog had meegemaakt. Heel bijzonder maar af en toe erg onduidelijk pratend. En als dat in het Engels is gaat er af en toe wat verloren.
De tweede rustdag weer wat inkopen doen en gebruik gemaakt van de kapper die naast het hotel was gevestigd. En uiteraard alle spullen weer organiseren. Dit keer had mijn fiets nog geen poetsbeurt nodig. Dat was de voorlaatste fietsdag voor de rustdagen heel grondig gedaan.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Siera Leone

Geplaatst op november 28, 2018 door ankeisleuk

Di 27 nov | Mange River – Freetown (112 km)

De benauwde hitte maakt dat ik niet voor negen uur mijn tentje inga. Binnen in mijn tent is het nog warmer. Als ik mijn binnentent wat open maak om mijn hoofd er buiten te steken voor wat meer verkoeling blijk ik in slaap te vallen en geef ik de nodige muggen een kans van mijn bloed te genieten. In de ochtend vang ik er zes. Ik heb er wel goed om geslapen. Vandaag eerst bijna 100 km fietsen om bij de ferry naar Freetown te komen. De weg is perfect, breed, geen verkeer en rustig op en af. Mijn achterrem loopt niet meer aan en het fietsen lijkt weer vanzelf te gaan. Wel ben je door de hoge luchtvochtigheid heel snel totaal nat.

Bij de lunch staat op 2 white boards de route aangegeven voor de laatste 13 km door Freetown. Ik vergeet er een foto of notitie van te maken. Als we bij de ferry aankomen blijkt de tda organisatie een speedboot te hebben geregeld waarmee we per vijf kunnen worden vervoerd inclusief fietsen. De ferry gaat maar een paar keer per dag. Om bij de speedboot te komen moeten we eerst door allerlei smalle drukke paadjes. De fietsen gaan erin en zelf moeten we door het water om in de boot te komen. Heel veel mensen om ons heen en oppassen voor je spullen. Geen tijd om foto te maken. Dan in een kwartiertje naar overkant. Prachtig ritje. Wat een ervaring.

Aan overkant in zelfde chaos met fiets een lange trap op zien te komen. Advies van Max onze toerleider is om met vijfen bij elkaar te blijven om route die ook met oranje tape is aangegeven te vinden. Een van ons heeft route uitgeschreven en gaat voorop. 13 km lang door enorme drukte en chaos. Daarmee wel fantastische indruk van Freetown gekregen.
We rijden in het begin langs een enorme vuilnisbelt waar menigeen een onderkomen heeft. Daarna dwars door drukke centrum. Regelmatig zit het verkeer totaal vast. Regels lijken er niet te zijn en als je ergens een gaatje ziet moet je er gebruik van maken. Linksom of rechtsom maakt niet uit. Ik moet oppassen met mijn schoenen niet in kliksysteem te zitten want je moet constant ergens voor stoppen. Fantastische ervaring op deze manier 14 km door Freetown te rijden. Op het eind wat meer ruimte en we zitten in hotel waar ook gekampeerd kan worden. Ik ben heel blij met mijn kamer met airconditioning. Het is misschien maar 32 graden maar de luchtvochtigheid is zo hoog dat je maar even buiten hoeft te zijn om helemaal nat bezweet te zijn. We zitten met hotel aan het strand en daar hebben ze koel bier. Een hele luxe. Gegeten in restaurant aan het strand waar geen licht was omdat generator het niet deed. Mijn telefoon moest uitkomst om bieden om te zien wat ik aan het eten was. Toen op het eind licht aan ging bleek het toch gezellig restaurant.

Ma 26 nov | Stage 37: Soccer field Camp – Mange River (85 km)

Slecht geslapen door de benauwde hitte. Na twaalf uur koelt het toch behoorlijk af en in de ochtend is alles fris nat. Ook mijn tent. Tot overmaat van ramp blijk ik een lekke achterband te hebben. Het lukt me om die voor het ontbijt nog snel te vervangen. Vandaag de grens over naar Sierra Leone en dat betekent vanwege allerlei grensformaliteiten een niet te lange etappe. De eerste 35 km nog wel onverharde weg met veel op en af en veel ons toeschreeuwende kinderen. Na zes kilometer weer een lekke band. De eerste keer veroorzaakt door een grote doorn, de tweede keer door stukje ijzerdraad. Met wat hulp van mederijders snel weer op de fiets. De eerste uren zijn heerlijk om te fietsen. Na 50 km komen we bij de lunch en de grens. Er moeten heel wat namen en nummers in een groot boek worden geschreven en uiteindelijk een stempel.
Bij de grens meteen geld gewisseld. In een volgend dorp lokale simkaart gekocht en ik ben weer bereikbaar.

Vlak na de grens de fiets laten poetsen voor twee kwartjes. Het is heel redelijk gebeurd met ook nog zeepsop.  De laatste 35 kilometer die we na twaalf uur rijden bij een temperatuur van 36 tot 38 graden, blijken wel door te wegen. Ik kom moeilijk bergop. Achteraf blijk ik met een aanlopende achterrem te hebben gefietst omdat ik mijn wiel na de lekke band, niet goed heb teruggeplaatst. Ook mijn ketting blijkt na de wasbeurt hoognodig olie nodig te hebben. Als we rond half drie op onze kampeerplek aankomen blijken er bomen met veel schaduw te zijn, mensen met gekoelde drankjes en een rivier. Heerlijk warm water. Dat mag ook wel bij deze temperaturen.

Zo 25 nov | Stage 36: Waterfall Camp – Soccer Camp (71 km)

Hoewel de avond en begin van de nacht nog warm zijn koelt het uiteindelijk zodanig af dat ik redelijk heb geslapen. Mijn tent is nat en erg vies geworden. De plek aan de waterval is prachtig om te ontbijten. We hoeven maar 71 kilometer, zij het dat het wel onverhard is. Wel redelijk harde ondergrond, maar heel veel kuilen en greppels. Bovendien constant op en af met korte maar heel pittige klimmetjes. Het autoverkeer is er bijna niet. Wel heel veel motoren die als taxi dienst doen. Gemiddeld rijden we bijna 14 km per uur en dat betekent na ruim drie uur lunch, waar ik hard aan toe ben. Zoals bijna elke dag slaat daarna de hitte toe met 38 graden.

Onderweg komen we door heel veel dorpjes waar we telkens met veel enthousiasme worden begroet. In het begin prachtig maar er komt een moment als de vermoeidheid toeslaat dat het wel even genoeg is. Als we bijna over zijn na 70 km zien we rechts van ons de gebruikelijke oranjetape waar de route mee wordt aangegeven. Dit leidt ons via een smal paadje naar een rivier. Daar maar eerst gezwommen en gewassen. We blijken vlak bij het voetbalveld te zitten waar ons kampement is. De plaatselijke bevolking ontvangt ons heel hartelijk met fruit en kokosnoten. We zijn al om twee uur op onze kampeerplek en het is er moordend heet. Althans de hoge temperatuur en hoge luchtvochtigheid maken dat je ook in de schaduw constant een handdoek nodig hebt om droog te blijven. Hopelijk verandert dat als we over twee dagen in Free Town aan de oceaan zijn.

Za 24 nov | Stage 35: Soccer Camp – Waterfall Camp (130 km)

De routine van elke dag bestaat eigenlijk niet. Elke dag wat anders. Vanochtend begonnen met drijfnatte tent in te pakken. En het heeft niet eens geregend. De temperatuur is gezakt naar 12 graden en alles is nat. Wel heerlijk geslapen en voor het eerst mijn slaapzak echt nodig.

We komen door de plaats Momou en op zaterdagochtend is het er om half acht al heel druk. De eerste 27 km zou door alle bochten in de weg en het vele vrachtverkeer erg druk zijn en dat valt mee omdat de Tour de Guinee ongeveer zelfde route rijdt. Iedereen wordt tegengehouden maar wij als fietsers niet in de dorpen zit iedereen al klaar en wij worden telkens met veel enthousiasme begroet. Heel aandoenlijk. We gaan vandaag volgens het routeschema 1000 meter klimmen en daar beginnen we al vroeg mee. Tot de lunch al 700 meter afgelegd.

Na de lunch is het weer bloedheet omdat we inmiddels zijn afgedaald naar 100 meter hoogte. De 40 graden zijn er weer. Het klimwerk blijkt bovendien 300 meter meer te zijn en dat gaat moeizaam in die hitte. De mogelijkheden een koel drankje te bemachtigen worden steeds beperkter. Het landschap waar we doorrijden is schitterend met prachtige vergezichten. Dat maakt veel goed. Toch weer bijna zeven uur op de fiets gezeten als we ons kampement bereiken. Schitterende plek bij een waterval. Het is een plek waar meer mensen naar toekomen en een groep jongeren laat zich horen en vertrekt als het donker wordt. Het is een aangelegde plek met trappen en plateautjes. Ik moet er wel een eerst van onkruid en bladeren ontdoen. Mijn probleem is evenwel dat ik een haring in de grond moet slaan om mijn tent op te zetten. Gaat niet als er een betonnen vloer ligt. Met wat stenen en een boom lukt het me mijn tent op te zetten. Er moet wel geen wind komen. Voor het avondeten worden eerst de biertjes en de wijn opgelet die cm mijn feestje van gisteren zijn overgebleven. Ze zijn in de koelbox nog steeds koel gebleven.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Gefeliciteerd in Guinee

Geplaatst op november 24, 2018 door ankeisleuk

Vr 23 nov |Stage 34 : Labé – Soccer Camp (138 km)

Vandaag een bijzondere dag want ik ben jarig. Ik wil bij het avondeten trakteren op bier en wijn die dan wel gekoeld moeten zijn. Daar heb ik de hulp van de tda organisatie voor nodig en die krijg ik ook. Het bier en de wijn heb ik bij het hotel ingekocht en zij zorgen dat het gekoeld is zodat de ze het in koelboxen kan meenemen. De avond tevoren controleer ik nog even en dan blijkt men geen witte wijn in de koeling te hebben gedaan maar rosé. Wordt als nog geregeld.

Heb me voorgenomen vandaag rustig aan te doen en wat meer tijd te nemen om foto’s te maken. Onderweg worden we opgehouden door de start van de fietsronde van Guinee. De hele karavaan is ons vlak na Labé gepasseerd om 40 km verderop te straten. Met veel moeite kom ik erdoor. Er moet vandaag in totaal bijna 1500 meter geklommen worden dus er moet wel gefietst worden. Het gaat allemaal redelijk geleidelijk, met niet teveel wind, slechts 30 graden en met prachtige vergezichten. Hele mooie fietsdag. Door het klimmen is het gemiddelde zo’n 20 km per uur zodat ik toch nog zeven uur op de fiets zit.

Als ik om half vier aankom nog een uurtje om soep naar binnen te werken, tent op te zetten en me te wassen om om half vijf mijn party te kunnen openen. Dat lukt precies. Iedereen aangenaam verrast door gekoelde drankjes. We kamperen op het plaatselijke voetbalveld en ondanks dat onze tenten er staan wordt er gewoon getraind en is er heel veel belangstelling voor ons kampement. Een geweldige mooie chaos. Zodra het donker is keert de rust terug met een mooie volle maan. Een zeer memorabele verjaardag.

Do 22 nov | Rustdag Labé

Na zeven dagen fietsen is deze rustdag meer dan welkom. Om alle was zelf te doen is me teveel. Een deel laat ik doen door het hotel en een deel doe ik zelf. Ook mijn fiets heeft onderhoud nodig. Mijn achterrem blijkt niet meer te werken. Is al eens eerder gerepareerd. De mecaniciens zijn er heel lang mee bezig en uiteindelijk krijgen ze het voor elkaar. Voor de geïnteresseerden : het zijn magura remmen met oliedruk.

We zitten vijf kilometer buiten Labé. Taxi zijn er bijna niet maar wel heel veel motortaxi’s. Daar maken we gebruik van om in het centrum te komen. Een hele ervaring. Van een helm heeft men hier nog niet gehoord. Toen ik gisteren Labé binnen kwam was me al opgevallen hoeveel motortaxi’s er hier reden. De reden is dat buiten de geasfalteerde hoofdweg de overige wegen onverharde wegen zijn waar geen auto kan rijden. In de buurt van het centrum logeren een paar andere fietsers in een hotel met wie we lunchen. Een fles wijn moet ik ergens anders halen waarvoor ik weer een motortaxi neem. Omdat er een fietsevent is waarvoor de asfaltweg is afgesloten kom ik via allerlei onbegaanbare wegen door heel Labé.

Voor de rest van de dag weer de nodige voorbereidingen voor komende vijf feestdagen.
En voorbereidingen voor mijn verjaardag van morgen om bij het avondeten een koud biertje en koude witte wijn en niet te warme rode wijn te kunnen aanbieden.

 

Wo 21 nov | Stage 33: River Camp – Labé (115 km)

Vandaag lijkt een kort ritje maar de werkelijkheid zal anders blijken. Na 22 km gaat de weg over in een voor auto’s nagenoeg onbegaanbare weg. Daarom vertrekt de lunchtruck alvast een half uur eerder. Het is vroeg in de ochtend nog heerlijk koel. De eerste 22km prima asfalt en alleen oppassen voor de geiten en koeien die op de weg lopen. Er zijn ook veel honden maar gek genoeg talen die niet naar je. Ze blaffen niet en gaan gewoon opzij. Hoe groot is de tegenstelling met Marokko! Na 22 km even aan de weg vol gaten, kuilen en stenen wennen. Dan nog 25 km onbegaanbare weg waarin we ook nog 800 meter moeten klimmen. Ik heb mijn kleinste verzet opstaan en telkens op zoek naar een berijdbaar stukje. En ik moet oppassen om niet te vallen. Dat heb ik in Mongolië al vaak genoeg gedaan. Drie kilometer voor het einde van deze moeilijke weg haal ik zelfs de lunchtruck in. Heb onderweg wat problemen met mijn ketting die er wel 10 keer is afgesprongen als ik over de stenen stuiter. De ketting moet wat strakker gespannen worden en dat laat ik vanavond meteen doen.

Op de lunchplek zitten al een tiental rijders te wachten op de lunchtruck. Sommigen rijden door maar ik wacht maar even. Ik ben hard toe aan wat eten. Na de lunch denk je de resterende 66 km wel even te doen. Dat is dus telkens een denkfout. We moeten nog duizend meter klimmen, de wind staat tegen en het is 34 graden. Vooral de lange stukken 5 procent omhoog vallen tegen in de hitte. Drie keer gestopt om wat te drinken maar het valt niet mee een koel drankje te vinden. Uiteindelijk met een gemiddelde van 14 km per uur acht uur op de fiets gezeten.

Di 20 nov | Stage 32: Guinea Border – River Camp (152 km)

Nadat ik gisteren mijn verslagje had gemaakt heb ik eerst 2 potjes geschaakt tegen Dominiek, die in zijn jeugd veel geschaakt had. Dat bleek. Beide keren verloren. Terwijl wij in het restaurant aan het schaken waren ging er een generator aan die een hels kabaal maakte en een vreselijke diesellucht verspreidde. Dat eerste was voor iedereen vreselijk en het laatste vooral voor degenen die op de binnenplaats van het hotel hun tentje hadden opgezet. De generator stond naast mijn kamer en zou van negen uur in de avond tot drie uur in de nacht aanblijven om de stroomvoorziening te verzorgen. Toen ik mijn kamer binnenkwam bleek wel de airco te werken. Dus heerlijk koel maar wel een oorverdovend lawaai naast me. De koele lucht werd precies over mijn bed geblazen zodat ik mijn slaapzak over me heen moest leggen. Om half elf ging de generator uit hetgeen tot stand gekomen was na wat onderhandelingen met hoteleigenaar zodat iedereen kon slapen. Helaas hield ook de koele lucht op.

Vandaag pittige rit op het programma. Ik nam me voor rustig te fietsen om op het eind voldoende energie over te houden om de hitte te weerstaan. De eerste drie uur bewolkt en prima temperatuur om te fietsen. Na de lunch om half elf stijgt de temperatuur snel naar 35 graden. Het aantal klimmeters stijgt ook en het is zaak te blijven drinken. Het landschap is verrassend mooi en afwisselend. Waneer ik iets na twee uur op het voetbalveldje waar we ons kampement hebben aankom is de temperatuur gestegen naar 38 graden. Vlakbij is een rivier waarin ik heerlijk kon afkoelen en me kon wassen.
Na het avondeten serveert men een paar heerlijke taarten vanwege de verjaardag van Marie-José en mijn verjaardag van vrijdag. Een heel aardige geste.

 

Ma 19 nov | Stage 31: Cows Camp – Guinee Border (71 km)

Voor het eerst regen op mijn tent en wel tijdens de nacht. Dat zorgt tenminste voor enige afkoeling. De temperatuur in mijn tent was 27 graden en loopt nu terug naar 20 graden.
Als je de regen op je tent hoort lijkt het meer dan het in feite is. Wel een natte tent moeten inpakken maar het viel mee.

Korte rit vandaag omdat we allerlei formaliteiten moeten vervullen om Senegal uit te komen en Guinee binnen te komen. Na 10 km moeten we een stempel halen om Senegal uit te mogen. Dat gaat redelijk snel. Vervolgens fietsen we eerst 35 km door een natuurpark met veel vogels, bavianen op de weg en geen verkeer. Onderweg komen we een heel nieuwe grenspost tegen met nieuwe gebouwen die onbemand is en overgroeid met onkruid. Vijf kilometer verderop is de echte grenspost. De eerste paar rijders worden aanvankelijk in een boek geregistreerd, maar als blijkt dat er 50 personen komen moet jet computersysteem worden opgestart. Het is door Canada aan Guinee geschonken. Het duurt een hele tijd. Vervolgens na in totaal 70 km nog eens een controle en registratie. Toch zijn we al op tijd op de kampeerplek met hotel. Ik kan er een kamer krijgen. Allemaal heel basic. Elektriciteit werkt van 9 uur in de avond tot middernacht.

 

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Boababs in de bush

Geplaatst op november 19, 2018 door ankeisleuk

Zo 18 nov | Stage 30: Tambacounda – Cows Camp 115 km

De hotelkamer met airco is een luxe. Als je de kamer goed koud maakt hoop je de muggen buiten te houden. Dat blijkt toch niet het geval. Vier keer eruit om mug te vangen. Ook nog gebeten door zogeheten bedbug. Die bijt je zonder dat je het voelt en zuigt dan bloed. Goed te zien op mijn laken. Vandaag niet zo’n lange rit. We gaan weer naar het zuiden en hopelijk wat wind mee. Ik wil voor twaalf uur, voordat de echte hitte komt over zijn en vertrek om 07.00 uur meteen na ontbijt. Na 10 km draaien we naar het zuiden maar het is windstil en bewolkt. En nog belangrijker bijna geen verkeer en wel goed asfalt. Wel heel lange saaie rechte wegen. Na bijna 40 km passeer ik de Gambia rivier over een gladde ijzeren brug. Oppassen geblazen. Ik kom na 70 km als eerste bij de lunch aan en dat is ook het geval als ik de kampeerplek gelijktijdig met dinnertruck bereik. Interessant om te zien hoe met vele handen het kampement wordt opgebouwd.

Het is 11.15 uur en mijn doel heb ik wel bereikt. In de eerste vier uur is de temperatuur van 18 graden naar 33 graden gestegen. Daarmee houdt het op want het blijft zwaar bewolkt met af en toe een enkele druppel regen. Voor de rest mij proberen te vermaken. Dat is nadeel van vroeg aankomen. Een ander nadeel van hard fietsen was dat ik in een been kramp kreeg. Dat was me tot nu toe bespaard gebleven. In de omgeving valt niets te beleven en er loopt veel plaatselijke jeugd rond. Ik blijf maar liever wat dicht bij mijn tent.

 

Za 17 nov | Stage 29: Baobabs Camp – Tambacounda (145 km)

Ik had de laatste zin van mijn verslag van gisteren nog niet opgeschreven of de luidsprekers van de moskee werden vol opengedraaid. Bijna twee uur duurden de zeer eentonige gezangen. Hoe hou je het vol? Hetzelfde kun je je ook natuurlijk afvragen als je uren achter elkaar fietst. Het blijft de hele nacht benauwd warm. In de ochtend meteen vroeg weg. Des te koeler en des te minder wind. Het blijft druk vrachtverkeer en wat zijwind. Het devies blijft veel drinken. Met het uur stijgt de temperatuur 4 graden. Om 07.00 starten we met 18 graden. De eerste drie uur tot de lunch is er goed te fietsen. Na twaalf uur loopt temperatuur op tot 43 graden op de fiets. Dat is niet meer gezond. Om de 10 km stoppen we om te drinken of we kopen wat te drinken. De snelheid passen we aan maar het blijft moordend heet. Na 141 km zouden we er moeten zijn, maar de ons op dat moment passerende lunchtruck rijdt nog door. We denken dat die de route wel kent. Dus niet. Rijden we nog eens 5 km extra. Gelukkig ligt er een hotel naast de kampeerplek waar ik een kamer heb gereserveerd. Heerlijke douche en airco. Dat laatste zal hopelijk mijn slaap ten goede komen.


Vr 16 nov | Stage 28: Bush Camp – Baobabs Camp (112 km)

Het blijft heel lang warm in mijn tentje en dat bevordert de nachtrust niet. Toch nog na twaalfen wat geslapen. Na de gebruikelijke pap snel op weg want de temperatuur is nog maar 20 graden. Bovendien bewolkt en matige wind schuin tegen en die in de loop van de ochtend wel sterker wordt. Het verkeer is minder druk dan gisteren maar nog steeds gevaarlijk als grote vrachtwagens passeren. Als ze dezelfde kant opgaan valt de wind even weg en wordt je een beetje meegezogen. We komen door wat dorpjes en daar is armoe troef. Weinig stenen huizen en veel golfplaten. Veel zand en troep. Alleen de hoofdweg de N1 is geasfalteerd voor de rest elke zijweg een zandweg. Wat wel opvalt is hoe kleurrijk en goed de vrouwen zijn gekleed. Een grote tegenstelling met de omgeving.
Al voor tien uur bij de lunch.

Na de lunch loopt de temperatuur snel op van 30 naar 38 graden. Rustig blijven fietsen en veel drinken. Al op tijd op een kampeerplek met prachtige Baobabs. Ik herinner me een boek uit mijn jeugd: ” Onder de Baobab” en daar kampeer ik nu. Wel weer heel veel belangstelling van lokale bevolking. Het nabijgelegen dorpje heeft alleen maar hutten en een moskee waar we regelmatig van genieten.


Do 15 nov | Stage 27: Dakar – Bush Camp (125 km)

We moeten vandaag al om 6 uur in de bus zitten omdat we vanwege verkeersdrukte Dakar per bus Dakar verlaten. Dat betekent voor mij om half vijf opstaan en om 5 uur tas in truck doen en fiets brengen. Die worden in aparte truck vervoert. Meteen ontbijten en uiteraard afscheid nemen van Marjet en Anke die ons precies om 6 uur uitzwaaien. Bij het ontbijt mis ik ineens een noodkroon die mijn tandarts twee dagen voor vertrek nog had geplaatst. Een dag tevoren ook al eens los in mijn mond aangetroffen en met wat geluk weer teruggeplaatst. Nu doorgeslikt en ga er niet meer naar zoeken. Fijne dagen met Marjet en Anke en nu weer fietsen waar ik ook voor gekomen ben.

De busrit duurt meer dan twee uur en daarna over nog steeds drukke weg met veel vrachtwagens na ruim 3 dagen weer fietsen. Er is wat zijwind maar die hoort bij de normale bedrijfsrisico’s. Het verkeer is veel hinderlijker, vooral als er gelijktijdig tegemoetkomend verkeer is en achteropkomend verkeer. Sommige vrachtwagens blijven achter je, maar je hoort aan de manier van toeteren dat je moet maken dat je moet maken dat je van de weg afgaat naar een naast de weg lager gelegen zijkant met heel slecht asfalt. Na 100km wordt de verkeersdrukte iets minder. Hoewel het redelijk bewolkt is toch 35 graden. De ochtend was heel aangenaam begonnen met 21 graden. Het blijft benauwd. We kamperen vlak naast de weg en een vlakbij gelegen zoutmeer. Ook bij een dorpje met hutten. De plaatselijke jeugd vergaapt zich aan ons.

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Dakar

Geplaatst op november 16, 2018 door ankeisleuk

Ma 12 nov t/m wo 14 nov | Rustdagen in Dakar

Wat overdreven om het rustdagen te noemen enkel en alleen omdat je niet fietst. Het bezoeken van Dakar is redelijk vermoeiend maar wel heel aangenaam samen met Marjet en Anke.

Dakar is veel groter dan ik dacht, het telt 4 miljoen inwoners. Terwijl ik dacht midden in Dakar te zitten blijkt het centrum 10 km verderop te liggen. In de ochtend een taxirit van een uur.

In het oude centrum straten met bomen en veel schaduw.

Het verkeer zeer chaotisch. Voorzover er trottoirs zijn staan ze vol auto’s en moet je op straat lopen waar het autoverkeer telkens gevaarlijk dichtbij komt. Dakar is een schiereiland en overal is de kust vlakbij met schitterende plekjes om te eten en te drinken en te relaxen. We gaan zitten bij een hotel wat van buitenaf gezien betere dagen heeft gekend, maar het uitzicht is prachtig. De koffie liet wel bijna een uur op zich wachten. Dat was op deze plek geen straf.

In de middag toch ook aandacht voor mijn tent die een wasbeurt nodig had. Het is niet moeilijk hier een eetgelegenheid te vinden met uitzicht op de oceaan. Afscheid genomen van Erwin die terug naar Duitsland gaat. Heel wat tegenwindkilometers weer samen met hem gefietst.

Dinsdagochtend vroeg ontbijt om de ferry te halen naar het vlakbij gelegen voormalige slaveneiland île de Gorée. Als we om half acht klaar staan blijkt de ferry pas om 10 uur te verstrekken. Toch maar alvast taxi genomen. Krankzinnige rit met heel veel verkeer en met oorverdovende radiomuziek. Dwars door Dakar. Door drukte meer dan uur onderweg. De overtocht duurt 20 minuten. Ilhe goree is een klein en toeristisch eiland met historisch museum en slavenhuis. Michiel de Ruyter blijkt het in 1664 te hebben veroverd voor Nederland maar 26 jaar later weer in Engelse handen. Aan de slavenhandel heeft Nederland druk mee gedaan.

Al na anderhalf uur de boot teruggenomen en nog over drukke markt gewandeld. Iedereen wil wat van je en trekt aan je. In de avond nog met diner afscheid genomen van Pieter die voor zaken terug gaat naar St Diego.

Op woensdag, de laatste rustdag, toch druk met voorbereidingen voor vertrek de volgende ochtend om zes uur per bus, zoals blijkt uit de aankondigingen op het white board. Eerst fietsonderhoud. Daarna met Marjet en Anke per taxi naar een stoffenmarkt. De eerste taxi waarin op het dashboard de metertjes het deden, maar ook alle alarmlichtjes aan waren met wat er mis was. Kleurrijke stofjes werden er gekocht.

In de middag de gebruikelijke inpakwerkzaamheden van de tas waarover je alleen op de rustdagen de beschikking hebt en de tas met de spullen die je elke dag nodig hebt.

Lunch aan de oceaan

Ilhe de goree met Dakar op achtergrond

Het eiland is vaak van ‘eigenaar’ veranderd

Beeld bevrijding slavernij

Stoffenmarkt

Kleurrijke stoffen

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Strandrit naar Dakar

Geplaatst op november 13, 2018 door ankeisleuk

Zo 11 nov | Stage 26: Lac Rose – Dakar (41 km)

Erg warm en benauwd in mijn tentje en dus slecht geslapen. Heb nog de mogelijkheid mijn binnentent zonder buitentent op te zetten. Ik moet dan wel zeker weten dat het droog blijft.

Vandaag maar 41 km te fietsen. Voor het ontbijt eerst uitleg over de route naar Dakar. Oorspronkelijk was het de bedoeling een deel over het strand te fietsen maar gelet op het feit dat het vloed is in de ochtend ziet men daarvan af. Terug over de weg van gisteren is geen optie en men heeft een weg gevonden die moeilijk is te vinden, althans de eerste 14 km. Vandaar dat we in een paar groepen vertrekken. Inderdaad heel ingewikkelde route.

Na 14 km komen we op nieuwe asfaltweg langs de kust. Tot 10 km voor de bestemming gaat het met 6 man in hoog tempo naar Dakar. Daarna 11km weer heel ingewikkeld. Gelukkig hebben we Steve bij ons die in de ochtend de nieuwe route nog op zijn Garmin heeft kunnen downloaden. We blijven zo lang mogelijk dicht bij de noordelijke kust rijden. Ondanks moeizaam begin binnen 2 uur bij hotel waar Marjet en Anke me opwachten. Een heel mooi weerzien.

Nadat de fietsen schoon gespoten zijn mogen ze in de conferentiezaal geparkeerd worden. Als onze kamer klaar Is, het is ook nog maar half tien als ik aankom, en wanneer de dinnertruck met de bagage is gearriveerd, kan ik mijn natte plunje vervangen en mij voorbereiden op in feite vierdaags bezoek aan Dakar. Een heel welkome afwisseling na een maand in een zandbak te hebben gefietst en gekampeerd zeker met Marjet en Anke erbij, ondanks dat een stedentrip niet altijd aan mij is besteed.

We lunchen met zijn drieën vlakbij hotel op prachtige locatie aan oceaan en dat is een luxe.

In de middag wat in de buurt rondgekeken. Ook hier in Dakar aan de oceaan is het heel warm. Onze kamer heeft een klamboe en airco. Die is echt wel nodig blijkt ’s nachts.

Lunchen aan de oceaan

Met prachtige golven

Hotel in Dakar in de wijk les Almedie

Za 10 nov | Stage 25: Lompoul – Lac Rose (113 km)

We kamperen in schitterende duinomgeving waar we al om 06.30 uur ontbijt geserveerd krijgen. Oorspronkelijk zouden we vandaag een strandrit doen van 108 km. De ervaring van gisteren maakt dat deze geannuleerd wordt en dat we over de weg gaan. Bij het rijden over het strand ben je afhankelijk van eb en vloed en het rijden gisteren op het heetst van de dag was killing.

We gebruiken de vroege koele ochtend nu om meteen te gaan fietsen. Eerst weer met een een soort pickup de duinen uit 3 km verderop waar de fietsen staan en de dinnertruck. Over goed asfalt over heuvelachtig terrein met heel veel dorpjes en stadjes waar het overal een grote berg afval ligt. Een vuilnisophaaldienst kent men hier niet.

Ook al zijn we vroeg gestart de temperatuur is om half tien al 35 graden. De eerste 60 km tot lunch zijn prima te doen. Daarna loopt temperatuur op tot 43 graden. Elke 5 km drinken en je energie goed verdelen. De laatste 8 km naar Het Lac Rose waar Parijs – Dakar eindigt, zijn bijna onfietsbaar door het mulle zand. Het lukt me redelijk met mijn dikke banden. Op de camping zijn geen kamers meer beschikbaar.

Die zijn allemaal al gereserveerd. In mijn eigen tent is het wel warm, maar gevrijwaard van muggen. Ondertussen is dochter Anke in Dakar gearriveerd en is mijn vrouw Marjet onderweg. Verheug me op weerzien morgen .

Kamperen op camping in deze duinen

Veel groen in Senegal

Daar kamperen we nu

Het water is roze maar ik noem t bruin

Vr 9 nov | Stage 24: Zebra Camp – Lompoil (68 km)

Mijn hutje op de camping heeft alleen wat pallets met een matras erop en redelijk wat ruimte. Het verstoort wel mijn normale routine van de tent waarin ik precies wat op elkaar volgt en waarin ik precies weet in welke volgorde ik alles heb liggen. Als je meer ruimte hebt gebruik je die ook en moet je meer zoeken waar je iets hebt neergelegd. Als ik binnen zit en denk beschermd te zijn tegen de muggen blijkt er toch nog een binnen te zitten. Als ik hem doodsla meteen bloedvlek op de muur. Ik voel al snel waar dat vandaan kwam. Toch maar de klamboe gebruikt hoewel ik dat maar ongemakkelijk vind.

We kunnen uitslapen want het ontbijt is om acht uur gepland en vertrek per fiets pas om elf uur. We gaan vandaag maar 68 km fietsen waarvan 40 km over het strand. Dit kan alleen bij eb.

Het is om 11.00 uur vloed dus moeten we wachten op lagere waterstand alvorens we kunnen vertrekken. Toch al eerder vertrokken want de eerste 20 km heeft een aantal heel zanderige stukken waar je moet lopen. Plan is verder om dan maar op het strand te wachten op lager tij. Als we aankomen op het strand is het water al wel aan het terugtrekken. Inmiddels is het 12 uur en 40 graden. Op het strand klein hutje waar we bescherming tegen zon vinden. We hebben extra lunch meegenomen. Om een uur is er nog steeds geen strook vrij gekomen waarop je kunt fietsen. Een half uur later proberen we het maar regelmatig kom je in het zand vast te zitten en ik val een keer van de fiets. Op het strand val je zacht. Je valt ook in het water. Mijn telefoon uit voorzorg in plastic verpakt. Na een paar km waarin we niet harder dan 7 tot 10km per uur vooruit komen besluiten we nog maar een half uur te wachten onder een boom. Daarna gaat het beter. De kunst is hard zand te vinden en uit de het strand oprukkende

golven te blijven. Lukt niet altijd en mijn schoenen zijn drijfnat.

Het gaat nu 15 tot 18 km per uur. De vijand is meestal niet het zachte zand of het water maar de hitte. Het is 43 graden. Na 20km op het strand worden we gefourageerd met fruit en koele dranken en wat eten. Daar knap ik van op. Elke kilometer neem ik wat te drinken uit mijn camelbag. De hitte is moordend. De laatste 5 km komt er wat mist opzetten en de temperatuur zakt met bijna 10 graden. Een welkome verfrissing.

Om 16.00 uur de extra lunch. Daar val ik nog van mijn fiets omdat door het zoute water het kliksysteem van mijn pedalen wat vast was gaan zitten. Het zand vangt mijn val wel op maar toch enkel wat geblesseerd blijkt ’s nachts. Daarna nog 8km met forse tegenwind. Dan worden we in open voertuig per twaalfen vervoerd naar prachtig gelegen camping waar we een tent delen met zijn drieën en waar douche en toilet in zit. Daarna wordt een maaltijd door de camping geserveerd. Prima geregeld. Geweldige ervaring vandaag.

Wachten tot 11u om te kunnen vertrekken

Zandweg

In dit dorp onfietsbaar zand

De weg naar t strand

Te weinig hard zand om op te fietsen

Eerst veel lopen

Om de golven heen

Schoonwassen fietsen van zout water

Categorieën: Uncategorized | Een reactie plaatsen

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.